Jason viert zijn verjaardag met zijn maten van voetbalploeg 'SV Ossemem'. Allen zijn ze uit een ander land afkomstig en verrassen ze Jason met een cadeautje uit hun thuisland. Jason vindt deze geschenken wel leuk, maar eigenlijk droomde hij van een heel ander cadeau: doelpunten. Als hij aan zijn papa vertelt dat hij zelf wil scoren tijdens een match, krijgt hij als raad dat hij dan maar veel moet oefenen. En dat doet Jason ook, tijdens de training, en thuis in de woonkamer. Maar daar gaat het mis: de lievelingsvaas van zijn mama sneuvelt. Jason durft dit niet te vertellen, maar zit er wel mee in zijn maag, zo erg zelfs dat voetballen nu helemaal niet meer lukt. Zal hij toch nog scoren?
In dit tweede prentenboek in de reeks 'De voetbalbengels' brengt Gerard Van Gemert een herkenbaar verhaal dat voetballers in spe kan aanspreken. Jammer is wel dat hij zowat alles voorkauwt. De auteur onderschat duidelijk het inlevingsvermogen van jonge kinderen en ziet over het hoofd dat zij zelf in staat zijn conclusies te trekken. Zo verklaart hij meermaals wat hij al eerder suggereerde. Op de eerste pagina bijvoorbeeld somt hij de geschenken op die Jason van zijn voetbalvrienden krijgt: 'Belgische chocolaatjes, een sombrero uit Mexico, Engelse thee, Hollandse klompen, een boek over Duitse voetballers en iets uit Marokko', hij vermeldt daarnaast de 'buitenlandse' namen van de jongens: 'Gilles, Diego, Dave, Milan, Heiko en Sami' en besluit dan met: 'Aan de cadeautjes kun je zien dat de zeven spelers allemaal uit een ander land komen'. Als de vaas stuk is, voegt van Gemert toe: 'Nu komt mama vast te weten dat hij in de woonkamer heeft gevoetbald'. Alsof de lezers dit nog niet doorhadden... Bovendien vertelt Van Gemert meer dan hij toont. Dit is zelfs bij de ontknoping het geval: ''s Middags vertelt Jason eerlijk wat er gebeurd is met de vaas. [...] Mama vertelt dat ze dat al wist omdat ze de scherven in de vuilnisbak heeft gevonden. Ze was verdrietig en boos geworden. Ze hoopte dat hij het eerlijk zou vertellen'. De lezers voelen door de vertelwijze niet wat er echt door de hoofden van de personages spookt. 
Van Gemert wil een boodschap meegeven, maar vertrouwt hij er niet op dat de kinderen die wel vatten. De auteur kan het niet laten letterlijk te eindigen met de trainer die zegt dat je altijd eerlijk moet zijn. Ook de vondst van de 'kangoeroesprong' (Jason heeft Australisce roots en moet volgens Milan springen als een kangoeroe om te scoren) wordt te vaak herhaald.
Mark Janssen gebruikt de aquareltechniek samen met acrylverf voor zijn kleurrijke en vrolijke illustraties. Deze techniek laat hem toe te spelen met licht en scherpte. Zo tekent hij schaduwen en maakt hij vaak de voor- of achtergronden lichtjes wazig, wat voor diepgang zorgt. Verder ogen de prenten vrij klassiek. De figuren zijn eenvoudig, maar Janssen tekent wel veel details, bijvoorbeeld hapjes en zelfs een hoop taartkruimels op de tafel tijdens Jasons feestje, Jasons slaapkamer met achteloos rondslingerende sokken en een hoop tekeningen en posters aan de muren, en een heuse janboel van schoenen, wanten en kleren in de voetbalkleedkamer. Deze details zorgen ervoor dat de kinderen heel wat kunnen ontdekken, en maken de ruimtes ook levensecht en herkenbaar. Soms stopt Janssen ook grapjes in de prenten, zoals de drie taartpunten in het bord van een van de jongens, de poes die klaarzit om op de worst aan te vallen of het voetballertje met zijn wanten onder de douche. Vernieuwend zijn deze prenten niet, maar ze staan vast wel garant voor kijkplezier. [Veerle Schaltin] Verberg tekst

Als Jason jarig is krijgt hij van zijn vrienden uit zijn voetbalzevental een cadeau. De spelers van de SV Ossemem (‘Onze Spelers Scoren Er Meestal Eentje Meer’) komen allemaal uit een ander land en ze hebben ervoor gezorgd dat ieder cadeau daarvoor symbool staat. Jason, die in de verdediging speelt, zou echter dolgraag eens een doelpunt maken. De trainer en zijn vader zeggen dat hij dan goed moet oefenen. Jason gaat thuis aan de slag, maar dat heeft vervelende gevolgen. Zijn vrienden willen helpen en vinden dat hij bij het inkoppen moet springen als een kangoeroe. De vraag is of het hem ooit gaat lukken. De vrij uitgebreide tekst staat – in blokken van vier tot twaalf regels – in een schreefloze letter in de grappige, felgekleurde illustraties. Het lijken computeranimaties en ze vormen steeds een spread. Iedereen heeft dezelfde uiterst verbaasde dropoogjes, maar toch heeft de illustrator veel expressie in de taferelen weten te brengen. De auteur heeft meer verhalende sportboeken op zijn naam staan. Dit grote, bijna vierkante prentenboek is het tweede deel uit de driedelige serie ‘de Voetbalbengels’*, over de sportieve avonturen van een jong voetbalteam met zeven spelers en hun trainer. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst